Fjöldinn allur af Íslendingum hefur fest kaup á fasteignum í öðrum löndum. Það finnst okkur sjálfsagt að þeir geti gert. Auðvitað. Þjóðerni eiganda fasteignar á ekki að skipta neinu máli fyrir heimaríkið. Um fasteignirnar gilda lög og reglur viðkomandi ríkis án tillits til þjóðernis eigenda þeirra.
Þegar við ræðum hins vegar um heimild útlendinga til að eignast fasteignir á Íslandi kemur oft annað hljóð í strokkinn. Þá er eins og sumir telji að fullveldi okkar sé ógnað. Setja verði reglur sem takmarka þetta eða jafnvel banna. Þetta er auðvitað misskilningur. Eftir sem áður myndu íslenskar lagareglur gilda um þessar fasteignir og lögskipti á grundvelli eignarréttar að þeim. Fullveldi þjóðarinnar yrði á engan hátt ógnað.
Menn ættu að átta sig á því að með kröfum um bann við sölu t.d. jarðnæðis til útlendinga er verið að láta eigendur þessara eigna bera kostnaðinn af heimóttarlegum sjónarmiðum þeirra sem slíkar kröfur gera. Vera má að maður með erlendan ríkisborgararétt sé fús til að greiða miklu hærra verð fyrir viðkomandi eign heldur en hugsanlegir íslenskir kaupendur.
Og þá skal spurt: Höfum við mörlandarnir siðferðilega heimild til að láta eigendur landareigna bera kostnaðinn af þjóðernisrembingi okkar?
Svari sá sem svara vill.
Jón Steinar Gunnlaugsson lögmaður