Ég hef að undanförnu birt hér á fasbókinni ljóð úr ljóðabókinni „Illgresi“ eftir Örn Arnarson, sem ég tel fremstan íslenskra ljóðskálda. Við ættum sem flest að kynna okkur ljóð hans. Hér kemur eitt enn sem ber heitið „Úr eftirmælum“:
Hefur göngu æskan ör
Árla lífs á degi,
sýnist ævin unaðsför
eftir sléttum vegi,
skilur ei, að kuldakjör
koma á daginn megi.
Haustsins þungu kröm og kör
kennir vorið eigi.
Þreyta merkir hár og hár
hvítt, er líður vorið.
Sljóvgar auga tár og tár.
Tæmist æskuþorið.
Allir hljóta sár og sár,
svo að þyngir sporið.
Leggst við baggann ár og ár,
uns menn fá ei borið.
Mörgum þykir vel sé veitt,
vinnist gullið bjarta,
láta í búksorg ævi eytt,
ágirndinni skarta.
En þeir flytja ekki neitt
yfir djúpið svarta.
Þangað fylgir aðeins eitt:
ást frá vinarhjarta.
Jón Steinar Gunnlaugsson lögmaður